داستان من

ما اغلب در حالی به دیگران کمک می‌کنیم تا ذهن خود را شفاف کنند، که خود بر روی خلبان خودکار تنظیم شدیم. بدون آنکه موقعیت مراجع را در لحظه اکنون درک کنیم، با کالبد شکافی گذشته او، یک برچسب تشخیصی می زنیم و تحلیل خود را بر اساس آن تحمیل می کنیم. این راهی است که دنباله آن هزاران خطا است. من، با سالها تجربه، و آن همه مدرک و گواهینامه از انجمن روانشناسی ایران، سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران، آموزش و پرورش استثنایی و مراکز دیگر، تازه شروع به درک این موضوع کرده بودم که بزرگ‌ترین چالش من، « عدم ذهن آگاهی» بود. حالتی که در آن غرق در گذشته یا نگران آینده هستیم و طعم لحظه حال را نمی‌چشیم.

سفر تحول من با دو کلید قدرتمند رقم خورد: “ذهن آگاهی به روش الن لنگر” و “ژورنالینگ (خودنگاری)”.

الن لنگر، روانشناس برجسته هاروارد، به من آموخت که «ذهن‌آگاهی» یعنی خلق تمایزهای جدید. این به معنای خالی کردن ذهن نیست، بلکه پر کردن آن از توجهِ فعال و کنجکاوی به جزئیات حال حاضر است. این همان چیزی بود که به آن نیاز داشتم. کالبدشکافیِ تجربه زیسته در زمان حال.

از زمانی که من ذهن آگاهی را در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود وارد کردم، دیگر تنها یک روانشناس آکادمیک نبودم؛ یک همراه شدم. به جای صرفاً طبقه‌بندی کردن مشکلات مراجعان، به داستان پشت آنها گوش دادم. به جای ارائه راه‌حل‌های سریع، فضایی امن ایجاد کردم تا مراجعانم به کشف و خلق خود بپردازند. نه تنها از چالش‌های روانی عبور کنند، بلکه نسخه‌ای اصیل‌تر و آگاه‌تر از خودشان را خلق کنند.

این مسیر، یک سفر همیشگی است. و اگر شما امروز این متن را می‌خوانید، احتمالاً شما هم در جست‌وجوی چیزی مشابه هستید. خوشحال می‌شوم اگر بتوانم در این مسیر، همراهتان باشم.